Indiana Jones: Great Circle Xbox Series X Review

Κάθε επάγγελμα που σέβεται τον εαυτό του έχει τον επίσημο πρεσβευτή του, ένα είδωλο που γίνεται το σήμα κατατεθέν, η σημαία ολόκληρης της ομάδας. Δικηγόροι, μάγειρες, ακόμα και υδραυλικοί έχουν τουλάχιστον έναν άνθρωπο που μας έρχεται αυτομάτως στο μυαλό απλά και μόνο από την αναφορά της δουλειάς. Γιατί όχι και οι αρχαιολόγοι, λοιπόν; Εδώ και δεκαετίες, ένας είναι ο λόγος για να θέλει να σπουδάσει κανείς αρχαιολογία και έχει να κάνει με ταξίδια σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μαστίγια, δερμάτινα και καπέλα. Φυσικά ο λόγος γίνεται για τον Indiana Jones, το κινηματογραφικό φαινόμενο του George Lucas που από τα 80ς έως και σήμερα έχει κερδίσει επάξια τη θέση του στο Όρος Rushmore των action ταινιών.

Αν το Indiana Jones and the Great Circle είχε διαβατήριο, η ταυτότητά του εξ ορισμού θα έγραφε πως είναι ένα First-Person Αction-Αdventure που δανείζεται στοιχεία από ένα ευρύ φάσμα διαφορετικών gaming ειδών, κάποια περισσότερο επιτυχημένα από άλλα. Η συνταγή του Great Circle περιέχει συστατικά από First Person Shooters (λογικό ερχόμενη από μια εταιρεία που ονομάζεται Machine Games), platforming, stealth και puzzle solving. Σε ορισμένες στιγμές γίνεται μία αλλαγή σε τρίτο πρόσωπο αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, το παιχνίδι είναι αμιγώς πρώτου προσώπου, με το third person να παίρνει το ρόλο του μικρού αδελφού που νομίζει ότι παίζει, με έναν μοχλό που δεν είναι καν συνδεδεμένος.

Βαθιά στην ψυχή του πάντως το παιχνίδι φαίνεται ότι πλησιάζει πολύ περισσότερο σε Immersive Sim, τόσο που η πατρότητα του σχεδόν μας βάζει σε περίεργες σκέψεις, καθώς έχει αρκετά περισσότερα κοινά με το DNA της αδελφής εταιρείας Arkane, δημιουργούς παιχνιδιών όπως τα Dishonored και το Deathloop, παρά με τα εκρηκτικά, σβέλτα shooters για την οποία γνωρίζαμε την Machine Games. Αν μη τι άλλο όμως το Great Circle αποδεικνύει περίτρανα ότι ανήκει περήφανα στον στόλο της Machine Games μόνο και μόνο επειδή Machine Games και ξύλο σε ναζί πάνε μαζί σαν δημητριακά με γάλα.

Η ιστορία διαδραματίζεται στο 1937, στο χρονικό διάστημα ενδιάμεσα της πρώτης και της τρίτης ταινίας δηλαδή, όπου μία επώδυνη “παρεξήγηση” ανάμεσα σε έναν γίγαντα και τον παλιόφιλό μας Indiana Jones, αποκαλύπτει μία παγκόσμια συνωμοσία βιβλικών διαστάσεων. Η πρωτότυπη ιστορία ταιριάζει σαν ένα χαμένο κομμάτι του παζλ της καριέρας του Indy, ενδεχομένως αφήνοντας χώρο και για μία συνέχεια που έπεται.

Μάλιστα αξίζει ιδιαίτερη αναφορά όχι μόνο το πόσο καλά γεμίζει το κενό μεταξύ του Raiders και του Last Crusade το Great Circle, αλλά και το πως προσθέτει βαρύτητα στις επιλογές του Indiana Jones ανάμεσα σε αυτές τις ταινίες. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι χαρακτήρες είναι φρέσκοι, χωρίς να επιβαρύνουν τον μύθο των ταινιών. Η συμπαθητική Gina Lombardi παίρνει στιγμιαία τη θέση της Marion (γιατί απλά δεν είσαι αρχαιολόγος αν δεν είσαι σε διάλειμμα με τη σχέση σου) ως παρτενέρ του Jones στα ταξίδια του, ενώ ο απειλητικός Emmerich Voss δρα ως το δεξί χέρι του Χίτλερ που έχει βάλει στο μάτι τόσο τον Indiana όσο και κάθε αρχαίο εύρημα πέσει στην υπόληψή του. Ακόμα και μια αποστολή όσο αδύνατη όσο η αντικατάσταση του ανθρώπου που εμφύσησε ζωή στον χαρακτήρα του Indiana Jones γίνεται με κομψό τρόπο, διατηρώντας τη φυσιογνωμία του θρυλικού Harrison Ford αλλά με την αξιοπρεπέστατη (και με το παραπάνω) ερμηνεία του Troy Baker, τόσο φωνητικά όσο και κινησιολογικά.

Λαμβάνοντας χώρα (τι χώρα; Χώρες! ) σε οχτώ τοποθεσίες, η δομή του Great Circle δεν γίνεται εμφανής μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, διαταράσσοντας τον ρυθμό που η ίδια η Machine Games θέτει στα πρώτα μέρη του παιχνιδιού. Μετά την επίσκεψη σε δύο γνώριμες τοποθεσίες, ο δρόμος του Indy ανοίγεται εντυπωσιακά πολύ, δίνοντας μας έναν απρόσμενα μεγάλο χάρτη στο Βατικανό, έναν immersive sim παράδεισο που μπορεί κανείς να τεστάρει όλα τα συστήματα του παιχνιδιού, από το stealth μέχρι το hand to hand combat μέχρι να κόψει βόλτες και να θαυμάσει τα εκθαμβωτικά και πανέμορφα περιβάλλοντα. Κατόπιν ολοκλήρωσης των αρχικών στόχων, η αβίαστη μετατροπή της φόρμας στα γραμμικά set pieces του ίδιου χάρτη κρατούν τον παίχτη σε μία ανυπόμονη αγωνία να δει τι θα συμβεί. Ίσως ο τρόπος που το παιχνίδι διαχειρίζεται το Βατικανό και την Γκίζα να είναι το πιο αξιομνημόνευτο κομμάτι ολόκληρου του παιχνιδιού και ο τρόπος που θα έπρεπε να διαχειρίζεται όλες τις τοποθεσίες. Ο διαμοιρασμός της δράσης σε ένα κομμάτι open world με collectibles, abilities και κυρίως εκπληκτικού side content και σε ένα κομμάτι γραμμικών set pieces στην ίδια τοποθεσία θα πρέπει να γίνει το βασικό γνώρισμα οποιουδήποτε υποψήφιου sequel από την Machine Games.

Οι πίστες που είναι μόνο γραμμικές, όπως τα Ιμαλάια Όρη και η Σανγκάη, είναι φρέσκες και καλοφτιαγμένες αλλά περνούν σχεδόν απαρατήρητες λόγω της απογοητευτικά μικρής διάρκειάς τους, ειδικά σε σχέση με τις τεράστιες πίστες που προηγούνται. Η αλληλουχία των δύο μεγαλύτερων levels το ένα μετά το άλλο δίνει την εντύπωση πως ό,τι ακολουθεί θα έχει περίπου παρόμοια διάρκεια. Φεύγοντας από την Αίγυπτο αναρωτιόμουν πως το How Long to Beat κατατάσσει την ολοκλήρωση αυτού του παιχνιδιού στις 14 ώρες όταν εγώ είχα φάει κοντά στις 20 στο τρίτο μόλις επίπεδο από τα οχτώ. Και σε λιγότερο από 5 ώρες βρισκόμουν στο τέλος. Το παραπάνω όμως είναι κάτι που μπορώ να αποδεχτώ και ως συνειδητή επιλογή των devs.

Εκείνο που στερεί από το Great Circle το status του ως αριστούργημα είναι η δυσκολία, ή έστω ένα μέρος της. Παίζοντας στην δεύτερη μεγαλύτερη combat δυσκολία και στην μεγαλύτερη δυσκολία όσον αφορά τα υπόλοιπα, το βρήκα σχεδόν ακατόρθωτο να μπω στο οπτικό πεδίο των εχθρών. Για να με πάρουν χαμπάρι, έπρεπε να προσπαθήσω να τους αποσπάσω την προσοχή. Καταλαβαίνω ότι για να είναι κανείς Ναζί δεν είναι και το πιο κοφτερό ξυράφι στο ντουλάπι αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το κακό detection system του AI, ειδικά όταν δύο εχθροί αγνοούν ο ένας την τύχη του άλλου ακόμα και σε απόσταση αναπνοής. Και αν το stealth δεν ήταν ο βασικότερος πυρήνας του gameplay με μεταμφιέσεις, sneak attacks και συστήματα που παραπέμπουν συνεχώς τον Indiana στις σιωπηλές σκιές, ίσως και να ήμουν σε θέση να το συγχωρήσω αλλά όταν αχρηστεύονται σημαντικά gameplay features όπως τα παραπάνω, σίγουρα κάτι χρειάζεται αλλαγή.

Επίσης, η λειτουργικότητα των υπόλοιπων συστημάτων, όπως τα shooting mechanics αξίζουν μία σύντομη συζήτηση. Μετά τα Wolfenstein είναι απολύτως λογικό ότι το Indiana Jones θα είχε φανταστικά shooting mechanics, ακόμη και αν απλά δανειζόταν ό,τι προϋπήρχε από το New Colossus, μιας και η Machine Games μαζί με την id Tech ανήκουν στο top με ό,τι έχει να κάνει με shooters. Τι είναι λοιπόν πιο ανεξήγητο; Ότι η αίσθηση των όπλων στο Great Circle είναι απαράδεκτα κακή μπροστά στο Wolfenstein ή ότι αυτό δεν με πειράζει καθόλου; Από τη φύση του ως Immersive Sim, το παιχνίδι ναι μεν δίνει μεγάλη ελευθερία στην επιλογή της επίλυσης του κάθε προβλήματος, δεν παύει όμως να είναι μία προσωποκεντρική περιπέτεια που αναφέρεται σε έναν ήδη υπάρχον χαρακτήρα. Πράγματι το shooting είναι άθλιο αλλά είναι ξεκάθαρο πως αυτό είναι λόγω σχεδιασμού. Το Indiana Jones and the Great Circle δεν είναι shooter, προφανώς όχι επειδή η Machine Games δεν μπορούσε να φτιάξει ένα καλό shooter αλλά επειδή δεν μπορούσε να φτιάξει ένα Indiana Jones shooter. Και ο περιορισμός αυτός είναι εμφανής και αλλού. Για παράδειγμα, ο Indiana Jones είναι πολύ ικανοποιημένος με το να κάτσει να τον φάνε ζωντανό τα σκυλιά που θα βρεθούν στο δρόμο του διότι θα σκοτώσει ανθρώπους αλλά δεν θα πειράξει σκυλιά. Μπορεί να είναι λίγο “meta” να συμπεριλαμβάνεις επίτηδες χειρότερα συστήματα από αυτά που μπορείς, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι εδώ δουλεύει και έχει νόημα.

Στα μεγαλύτερα θετικά, το προαιρετικό περιεχόμενο βάζει κάτω ολόκληρα campaigns παιχνιδιών. Η οικονομία χωρίζεται σε adventure points και χρήματα, τα πρώτα εκ των οποίων χρησιμεύουν για την αγορά abilities που είτε δυναμώνουν τον πρωταγωνιστή είτε του δίνουν τελείως νέες δυνατότητες, και φυσικά τα δεύτερα είναι ο γνωστός λόγος που κλαίμε όλοι κάθε φορά που τελειώνει ο μήνας. Σε κάθε μία από τις μεγάλες τοποθεσίες (τρεις στο σύνολο) ο Indy ξεκλειδώνει κάποιο εργαλείο που προσφέρει ριζικά στο gameplay (όπως μία κάμερα που με κούρασε γιατί σάπισε στο ξύλο το OCD μου), ένας αναπτήρας για συναυλίες και ένας αναπνευστήρας για όσους δεν πατώνουν. Στο ανοιχτό μέρος, υπάρχουν κάποια μυστήρια που λύνονται σχετικά εύκολα (κάποιο κουτί που ψάχνει τον σωστό συνδυασμό αριθμών πχ.), μερικά collectibles και ορισμένες αποστολές επιτόπιας εργασίας (Fieldwork) που είναι τόσο καλοφτιαγμένες που όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είναι μέρος του main story, δεν πίστευα τα μάτια μου. Γενικά, κάθε σπιθαμή του χάρτη αξίζει εξερεύνηση και συνήθως αυτή η πρωτοβουλία ανταμείβεται με κάποιο τρόπο.

Όσον αφορά τις τεχνικές αποδόσεις, το Great Circle καταφέρνει να εντυπωσιάσει και στις δύο εκδοχές των Xbox Series, κάτι που ίσως και να ήταν πλέον αναμενόμενο καθώς η Machine Games είναι γνωστοί για την τεχνική τους μαεστρία στο Performance. Στην πλευρά του PC, αξίζει να αναφερθεί το βαρύ σημείο εισόδου με τα minimum requirements να θεωρούνται αρκετά απότομα και το ray tracing να κρίνεται απαραίτητο από την ίδια την εταιρεία. Φυσικά, όπως κάθε μεγάλος first party τίτλος της Microsoft, έτσι και το Indiana Jones έχει πληθώρα από accessibility options, δίνοντας στον παίχτη τη δυνατότητα να αυξομειώσει τη δυσκολία, το μέγεθος των γραμματοσειρών, κτλπ.

Πάντως, τα λίγα αλλά μεγάλα παράπονα που έχω για το Indiana Jones and the Great Circle σβήνουν ολοκληρωτικά μπροστά σε μία σκέψη που με κάνει να χαμογελώ με περηφάνια για την Machine Games. Αν δεν είναι η ολοφάνερη αγάπη της ομάδας για ένα franchise που στοίχειωσε τη γενιά τους ή η σαγηνευτική γοητεία που καθρεφτίζει το χιούμορ των ταινιών, τότε σίγουρα για μένα είναι η τολμηρή προσέγγιση της ταυτότητας αυτού του παιχνιδιού. Μια μυθική σειρά που, εκτός από ανθρώπους, ενέπνευσε παιχνίδια κολοσσούς, θα είχε το κάθε δικαίωμα να δανειστεί κάτι έτοιμο. Εξ’άλλου, θα μπορούσαμε να μιλάμε για Uncharted χωρίς τα Indiana Jones; Θα είχε τριγυρίσει τον πλανήτη η Lara Croft αν δεν είχε χαράξει με το μαστίγιο του το μονοπάτι ο Indy; Παρά την επιρροή της σειράς σε κάποιους από τους πιο επιτυχημένους third person action adventure τίτλους στην ιστορία, η Machine Games έμεινε σταθερή στα όπλα της, στα στοιχεία που κάνουν ένα παιχνίδι παιχνίδι της και η καινοτομία αυτή απέδωσε και με το παραπάνω. Ειδικά σε μία εποχή καταιγισμού παιχνιδιών-κόπιες που ακολουθούν την πεπατημένη επειδή έτυχε να δουλέψει για κάποιον άλλο, το ρίσκο αυτό πρέπει και αξίζει να ανταμειφθεί.

Το review βασίστηκε στη ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Bethesda.